(போதுமே உன் விளையாட்டு…)

யாமெல்லாம் உன் பொம்மை தானே−

வாமனக் கண்ணக் குட்டா;

கோமளச் சிறு வாய் குவித்து−

எமக்காக என்ன கணக்கோ?
வேதமே கீதை வைத்து, 

நாதன் நீ சொன்னதெல்லாம்,

பாதையை விலகி ஓடும்−

பேதையர்  எமக்கு என்றால்,
ஞானம் ஏன் குறைத்து  வைத்தாய்?

ஞாலத்தில் உழல வைத்தாய்?

நியாயம் உன் பக்கல் எங்கே?

நாங்களும் செல்வதெங்கே?
உன்னையே அறியும் ஞானம்,

உள்ளவாறு எமக்கு இல்லை;

தன்னையே தாளிணைக் கீழே−

தரவும், யாம் அறியவில்லை!
ஏதங்களாலே நிறைந்தோம்,

எம்பிரான் உன்னைத் துறந்தோம்;

நாதன் நீ, நயந்து நோக்க−

நசியாதோ, அவைகள் எல்லாம்?
சேய்களாய் யாமும் செய்யும்,

சேரொண்ணா செயல்கள் யாவும்−

தாய் உந்தன் தயையினாலே,

தானாக நேர் படாதோ?
வாதம் செய்ய, யாம் வரவில்லை;

வரம்புகள் மீறாமலே, வாழவும் தெரியவில்லை;

வாடினோம், வாடினோம் யாம்−

உனக்கும் ஏன், அது புரியவில்லை?
போதுமே, இந்த பொம்மை விளையாட்டு;

தாதையாய், ஒரு வழியும் காட்டு;

பரிவதை எம் மேல் கூட்டு; உன்−

பதகமலம் சிரமே சூட்டு!!